Matteo poczuł, jak gniew wrze mu w żyłach. Jego spojrzenie, zimne jak stalowy miecz, wpatrywało się w Elenę. Od miesięcy uważał ją za idealną kobietę: elegancką, pewną siebie, kogoś, kto mógłby być towarzyszką w luksusowym życiu, jakie sobie zbudował. Ale scena, której właśnie był świadkiem, rozwiała wszelkie złudzenia. Przed nim stała nie towarzyszka, a tyran.
Elena, nieświadoma burzy szalejącej w oczach Matteo, zrobiła krok naprzód, dumnie unosząc brodę.
— „Powiedz jej coś, Matteo! Pokaż jej, kto tu rządzi! Nie możemy tolerować takiego braku szacunku”.
Goście wymienili zdezorientowane spojrzenia, niektórzy z nich już szykowali się do wyjścia. Matteo uniósł jednak rękę, dając im znak, żeby byli cicho. Potem głębokim, poważnym głosem powiedział:
— „Dość”.
Słowo to spadło jak grom z jasnego nieba. Elena zamrugała z konsternacją.
— „Jak to możliwe? Obraziłaś mnie!” — „Nie, Eleno. Obraziłaś ją. I nie tylko ją, ale mnie i wszystkich tutaj. Myślałaś, że pieniądze można kupić za szacunek, ale szacunku nie da się kupić. Na szacunek trzeba zapracować.”
Sofia spuściła wzrok, wciąż drżąc, ale teraz w jej oczach pojawiły się łzy wdzięczności.
Elena zaśmiała się szyderczo, próbując ukryć zażenowanie.
— „Nie mówisz poważnie, moja droga. Robiłam dla ciebie wszystko, dbałam o twój wizerunek, o twoją reputację. A ty odwracasz się ode mnie dla… służącej?”
Matteo podszedł bliżej do Sofii i położył jej rękę na ramieniu.
— „Dla kobiety, która w kilka sekund okazała więcej godności niż ty przez cały czas, odkąd cię znam.”
Wśród gości rozległ się szmer. Ktoś cicho zaklaskał, ale szybko ucichł. Elena poczuła, jakby ziemia usuwała jej się spod nóg.
— „Nie możesz tego zrobić! To ja tu pasuję, nie on!” — krzyknęła, ale w jej głosie już dźwięczała rozpacz.
Matteo spojrzał jej w oczy i powiedział spokojnie, lecz stanowczo:
— „Od dziś to miejsce nie jest już twoje. Wartość domu tkwi nie w luksusie, ale w ludziach, którzy wypełniają go pracą, szacunkiem i życzliwością. A jeśli ktoś szarga wizerunek tego miejsca, to nie Sofia… to ty”.
Elena nie wiedziała, co powiedzieć. Twarz miała czerwoną ze złości i wstydu, ale z jej ust nie wydobyło się ani jedno słowo. Chwyciła torebkę ze stołu i wybiegła, trzaskając drzwiami, zostawiając za sobą jedynie echo swoich pospiesznych kroków.
Gości wybuchły szmerem aprobaty. Niektórzy podeszli do Sofii, dodając jej otuchy. Po raz pierwszy sprzątaczka poczuła, że nie jest niewidzialna, że ktoś dostrzegł jej odwagę.
Matteo, wciąż zaniepokojony, przemówił do niej łagodnie:
— „Sofio, obiecuję, że od dziś będziesz tu szanowana tak, jak na to zasługujesz. W moim domu nie będzie już upokorzeń, tylko godność”.
Sofia, zapłakana, promieniała nieśmiałym uśmiechem, a cały pokój wypełnił się jej blaskiem.
A Elena? Jeszcze o tym nie wiedziała, ale ten wieczór przypieczętował nie tylko koniec ich związku, ale także wszystkich przywilejów, które uważała za wieczne.