Oczy Radu rozszerzyły się i na chwilę zaniemówił. Spojrzenie lekarza przeniknęło głęboko do jego duszy, jakby przejrzał całe jego życie, wszystkie jego wybory, całą jego chciwość i dumę. Claudia przytuliła się do Camelii i czekała, aż udzieli mu jakichś wskazówek.
„Co mam zrobić?” – zapytał w końcu Radu, a jego głos drżał z napięcia. „Cokolwiek. Zrobię wszystko, co każesz”.
Stary lekarz skinął powoli głową, a następnie usiadł na rzeźbionym drewnianym krześle obok stołu. Jego dłonie delikatnie objęły maleńką rączkę Camelie.
„Aby ją uratować, Radu Alarcon, musisz najpierw coś zrozumieć” – zaczął poważnym głosem. „To nie pieniądze, to nie wpływy, to nie najdroższe narkotyki świata. To kwestia wiary, oddania i poświęcenia. Czy jesteś do tego zdolny?”
Radu nagle się zatrzymał. Przez całe życie kupował wszystko, kontrolował wszystko, posiadał wszystko. Ale teraz, gdy chodziło o życie jej córki, zdała sobie sprawę, że żadne bogactwo nie przywróci jej przemijania.
„Zrobię wszystko” – wyszeptała w końcu. „Bez względu na cenę. Bez względu na trudności. Tylko… tylko uratuj moją córkę”.
Wzrok lekarza stwardniał, po czym powoli wstał.
„Więc zaczynajmy” – powiedział. „Ale ostrzegam cię: to, co zaraz zobaczysz, wystawi na próbę twoją duszę. I ciebie, Claudio, ciebie również. To nie jest zabawa”.
Claudia mocno przytuliła Camelię, czując, jak jej cichy, delikatny oddech powoli dostosowuje się do ciszy panującej w pokoju. Lekarz wyjął małe buteleczki i fiolki wypełnione różnymi ziołami, olejkami i proszkami, których nie dałoby się wyprodukować w żadnym nowoczesnym laboratorium szpitalnym.
„Te środki nie czynią cudów” – wyjaśnił – „ale dają ciału szansę na regenerację”. Dusza również musi uczestniczyć w tym procesie. Strach i nadzieja to to, co leczy albo niszczy.
Radu w milczeniu obserwował każdy jej ruch. Gdy dłoń lekarza dotknęła włosów Camelii, pomieszczenie wypełniła dziwna wibracja. Claudia poczuła, jak powietrze gęstnieje, a każdy zapach i dźwięk stają się ostrzejsze i wyraźniejsze.
„Teraz” – kontynuował lekarz – „Camelia musi całkowicie poddać się uzdrowieniu. Umysł i ciało współpracują ze sobą. Ty, Radu, nie wchodź jej w drogę. Niech miłość nią kieruje”.
Radu skinął głową i po raz pierwszy poczuł bezradność, jakiej nigdy w życiu nie zaznał. Nie mógł niczego kontrolować; mógł tylko być obecny i musiał zaufać temu, co było poza jego władzą.
Pierwsze dni mijały powoli. Claudia spędziła cały dzień z dziewczynką, kołysząc ją, rozmawiając z nią, opowiadając jej historie, w których dziecko zawsze zwyciężało nad swoimi lękami. Radu obserwował ją i po raz pierwszy poczuł, że pieniądze i władza są bezużyteczne. Tutaj jedyną walutą były miłość, cierpliwość i oddanie.
Lekarz codziennie podawał Camelii małe mieszanki ziołowe i każdego wieczoru długo rozmawiał z Radu.
„Czego się z tego wszystkiego nauczyłeś?” zapytał pewnego wieczoru, siedząc w ciepłym świetle kominka.
Radu się nad tym zastanowił. „Że nie mogę wszystkiego kontrolować… i że najważniejszych rzeczy nie da się kupić za pieniądze. I… że trzeba ufać” – odpowiedział cicho.
Pod koniec drugiego tygodnia stan Camelii zaczął się powoli poprawiać. Powróciły uśmiechy i delikatny śmiech, a każde małe wyzdrowienie wydawało się małym cudem w sercach Radu i Claudii.
Lecz lekarz ostrzegł:
„To dopiero początek. Odbudowa ciała jest bolesna i powolna. Jeśli teraz się zatrzymacie, wszystko może pójść nie tak. Musicie iść naprzód, każdego dnia, w każdej chwili”.
Radu i Claudia podjęli wyzwanie. Dzień po dniu pracowali razem z Camelią, ucząc się, jak stymulować jej ciało, wzmacniać umysł i pomagać jej duszy. Noce były długie, ale każda minuta była warta zachodu, każdy uśmiech i każda mała poprawa, jaką udało jej się osiągnąć.
Po miesiącu Camelii udało się po raz pierwszy samodzielnie jeść, a jej oczy znów zaczęły się rozświetlać. Serca Claudii i Radu przepełniała radość i wdzięczność. Lekarz jednak pozostał poważny:
„Nie myślcie, że to już koniec. Najtrudniejsze dopiero przed nami. Ostatni etap jest zawsze najniebezpieczniejszy”.
I rzeczywiście, gdy zbliżał się trzeci miesiąc, Camelia nagle dostała silnej gorączki. Radu był zdesperowany, ale teraz zareagował inaczej. Nie rządziła nim złość ani pieniądze, lecz miłość i nadzieja. Claudia i Radu działali razem, stosując wszystkie wyuczone metody, których nauczył ich lekarz.
W środku nocy, gdy jej oddech był płytki i wszyscy czuli, że mogą ją stracić, Radu wyszeptał:
– Zaufaj mi, moja droga. Jestem tutaj. Nie opuszczę cię.
Coś zmieniło się w wewnętrznej energii Camelii. Jej oczy powoli się otworzyły, a na twarzy pojawił się delikatny, niepewny uśmiech. Gorączka stopniowo ustąpiła, a oddech się ustabilizował. Claudia i Radu objęli się przez łzy, podczas gdy lekarz obserwował ją w milczeniu, posyłając jej lekki, zadowolony uśmiech.
Ostatniego dnia, kiedy wracali do miasta, Camelia była silniejsza i mogła sama siedzieć w samochodzie. Radu w końcu zrozumiał, że największą siłą jest…
Leży w wierze i wytrwałości, nie w pieniądzach. Claudia wiedziała, że swoją odwagą i poświęceniem odmieniła życie rodziny, a może nawet swój świat.
Gdy opuszczali mały domek za górami, Radu przemówił powoli:
„Dziękuję, Claudio… Nie wiem, jak ci dziękować. Po raz pierwszy w życiu naprawdę zrozumiałem, co jest najważniejsze. Nie bogactwo, nie interesy… ale miłość i rodzina”.
Claudia tylko się uśmiechnęła i pochyliła w stronę Camelii:
„Jesteśmy na miejscu, mała księżniczko. Wszystko będzie dobrze”.
A lekarz, patrząc wstecz na swój dom, wiedział, że największy cud nie jest możliwy dzięki lekom, ale dzięki sercom i duszom, które potrafiły kochać i wierzyć, gdy wszelka inna nadzieja przepadła.
I tak, ze świata pieniędzy i władzy, poprzez sekretną uzdrawiającą moc górskiego domku, historia ojca, służącej i chorej dziewczynki zakończyła się triumfem nadziei i miłości.