Walka o prawdę i sprawiedliwość
Poranek po teście DNA w domu Terry tętnił delikatną nadzieją. Promienie słońca przenikały przez koronkowe zasłony, tworząc miękkie wzory na drewnianej podłodze, na której Eunice, Florence i Terra siedziały wokół skromnego stołu w kuchni. Raport DNA leżał między nimi jak święty relikt, a wynik 99,9% był latarnią prawdy w świecie, który usiłował wymazać istnienie Florence. Eunice gładziła krawędzie kartki palcami, jej serce wypełniało mieszanina ulgi i strachu. Florence, ubrana w prostą niebieską sukienkę, którą Terra jej podarowała, wyglądała prawie normalnie—już nie była zniszczoną postacią błąkającą się po ulicach, ale kobietą, która na nowo odnajdywała swoją tożsamość. Jednak w jej oczach wciąż czaił się strach, a spojrzenia wędrowały ku oknom, jakby oczekiwała niebezpieczeństwa.
Terra, kobieta w sile wieku o twardym usposobieniu, upijała herbatę, przerywając milczenie. „Mamy wynik DNA. To nasza kotwica. Ale walczymy nie tylko o opiekę, Eunice. Walczymy o życie Florence—o jej godność, o wolność. Twój ojciec i ta kobieta…” Zawahała się, starannie dobierając słowa. „Mają pieniądze, wpływy i historię, którą sprzedali światu. Musimy być mądrzejsze, szybsze i niezłomne.”
Eunice skinęła głową, czując ściśnięcie w gardle. „Zrobię wszystko, ciociu Terru. Po prostu chcę, żeby moja mama wróciła. Chcę, żeby była bezpieczna.” Spojrzała na Florence, która wpatrywała się w stół, skręcając brzeg swojej sukienki. „Mamo, wszystko w porządku?”
Usta Florence zadrżały. „Czasami… wciąż słyszę ich głosy. Mówią mi, że mnie nie ma. Że ci nie pomogłam.” Jej głos zadrżał, a Eunice chwyciła ją za rękę, ściskając mocno.
„Nie zawiodłaś mnie,” Eunice odpowiedziała z determinacją. „Oni kłamali. Zranili cię. Ale teraz już jesteśmy razem i sprawimy, że odpowiedzą za to.”
Terra pochyliła się do przodu, jej oczy były przenikliwe. „Zanim zaczniemy. Skontaktowałam się z prawnikiem—panem Okeke. Jest dobry, dyskretny i ma wobec mnie dług z przeszłości, kiedy pomogłam jego siostrze. Spotka się z nami tego popołudnia w swoim biurze w Ikeji. Złożymy wniosek o opiekę, ale także o oskarżenia kryminalne: usiłowanie morderstwa, nękanie, alienację rodzicielską i wszystko inne, co się da. DNA to nasza broń, ale potrzebujemy więcej—świadków, dokumentów, czegokolwiek, co potwierdzi, co zrobili Florence.”
Florence zerknęła na datę. „Oni zaprzeczą. Powiedzą, że jestem szalona. Zawsze tak mówili.”
„Niech mówią,” odpowiedziała Terra, jej ton był zdecydowany. „Ludzie widzieli cię na ulicach przez lata, Florence. Wiedzą, że nie zawsze tak wyglądałaś. I zeznania Eunice—jest nieletnia, ale jej historia ma wagę. Zbudujemy sprawę, której nie będą mogli zatuszować.”
Telefon Eunice, który trzymała wyłączony od czasu ostrzeżenia Teras, leżał na stole jak tykająca bomba. Rzuciła na niego spojrzenie, a potem na Terrę. „A jeśli mnie śledzą? Tata ma ludzi wszędzie. Na pewno już zaczęli mnie szukać.”
Na twarzy Terry pojawił się cień. „Ma. Usłyszałam od znajomego z targowiska, że rano twój tata był na stacji, wykorzystując swoje wpływy. Twierdzi, że jesteś uciekinierką, a może nawet porwaną. Policja krąży z twoim zdjęciem. Dlatego musisz zostać w domu, Eunice. Żadne wyjścia, żaden telefon, żadna pomyłka. Florence, ty również. Nie jesteś bezpieczna, dopóki nie zapewnimy ci ochrony.”
Florence powoli skinęła głową, ale jej spojrzenie było dalekie, zagubione w wspomnieniach. Eunice ponownie chwyciła ją za rękę, przyziemiająca ją. „Będziemy w porządku, mamo. Mamy siebie.”
* * *
W biurze pana Okeke powietrze było gęste od zapachu starych książek i kawy. Prawnik, szczupły mężczyzna z bystrym wzrokiem i spokojnym usposobieniem, uważnie słuchał, jak Terra przedstawia historię. Eunice siedziała obok Florence, która nerwowo fidgetowała, jej nowa sukienka wyraźnie odbiegająca od dzikiej postaci sprzed kilku dni. Raport DNA leżał rozsypany na biurku, obok notatnika, w którym pan Okeke z zapałem pisał.
„A zatem,” powiedział, opierając się na krześle, „mamy jasny przypadek do walki o opiekę. Eunice jest nieletnia, a Florence jest jej biologiczną matką, bezpodstawnie pozbawioną swoich praw. DNA jest niepodważalne. Ale oskarżenia kryminalne…” Stukał długopisem o biurko. „Usiłowanie morderstwa byłoby trudne bez fizycznych dowodów lub świadków sprzed dziewięciu lat. Nękanie i alienacja rodzicielska—te możemy zbudować. Zeznania Eunice o zachowaniu jej macochy, stan Florence oraz okoliczności jej porzucenia będą pomocne. Będziemy musieli przejrzeć dokumentację medyczną, raporty policyjne z tamtego okresu, cokolwiek, co pokaże, że Florence została siłą usunięta z życia Eunice.”
„Co z policją?” zapytała Eunice, jej głos był cichy. „Mój tata ma ich w kieszeni. Kazał im aresztować każdego, kto będzie ze mną.”
Oczy pana Okeke zmarszczyły się. „To problem, lecz nie nie do rozwiązania. Wpływy twojego ojca są silne, ale nie są absolutne. Złożymy przeciwny raport, twierdząc, że jesteś z biologiczną matką i szukasz ochrony przed ojcem i macochą. Poprosimy także o zakaz zbliżania się. DNA daje nam legitymację, a ja znam sędziego, który nie ulega presji. Musimy działać szybko—zanim twój ojciec obróci tę sprawę w narrację o porwaniu.”
Florence odezwała się po raz pierwszy, jej głos drżał, ale był stanowczy. „Oni próbowali mnie zabić. Pamiętam… wodę. Rzeka. Wyrzucili mnie. Obudziłam się na brzegu, półmartwa. Ludzie myśleli, że zwariowałam, ponieważ ciągle wrzeszczałam o moim dziecku. Ale nie byłam szalona. Przeżywałam żal.”
Pieńkło pana Okeke zatrzymało się. Pochylił się naprzód, jego wzrok był intensywny. „Florence, pamiętasz, gdzie to się zdarzyło? Jakiekolwiek szczegóły? Świadków?”
Potrząsnęła głową, a łzy zaczęły napływać. „Było ciemno. Myślę, że byłam odurzona. Po prostu… pamiętam zimno. I ich głosy. Jej głos.” Spojrzała na Eunice, a potem odwróciła wzrok, jakby była zawstydzona.
Serce Eunice pękało. Ponownie sięgnęła po rękę Florence. „Wszystko w porządku, mamo. Udowodnimy, że tak jest. Znajdziemy sposób.”
Pan Okeke skinął głową. „Zacznijmy od tego, co mamy. Terra, możesz zebrać zeznania od kogoś, kto znał Florence zanim została… usunięta? Sąsiedzi, przyjaciele, ktokolwiek, kto widział ją z Eunice jako niemowlę?”
„Spróbuję,” odpowiedziała Terra. „Minęło sporo czasu, a ludzie się przemychują. Ale jest kobieta, Mama Tolu, która sprzedawała papryki niedaleko starego kompleksu Florence. Może pamięta coś.”
„Dobrze,” powiedział pan Okeke. „Eunice, będę potrzebować od ciebie wszystkiego, co pamiętasz o zachowaniu twojej macochy względem ciebie oraz o Florence. Każdy detal, ile by nie był mały. A Florence, wystawimy cię na ocenę psychiatryczną—nie by to udowodnić, że jesteś ‘szalona,’ ale aby pokazać, że twój stan jest wynikiem traumy. To wzmocni naszą sprawę o nękanie i alienację.”
Gdy wychodzili z biura, Terra pociągnęła Eunice na bok. „Jesteś odważna, wiesz o tym? Większość dziewczyn w twoim wieku nie miałaby odwagi, by to zrobić.”
Eunice wzruszyła ramionami, ale jej oczy były pełne determinacji. „Nie robię tego dla siebie. Robię to dla niej.” Spojrzała na Florence, która podążała za nimi, trzymając raport DNA jak koło ratunkowe.
W międzyczasie w komisariacie polisi, ojciec Eunice, pan Adebayo, niecierpliwie chodził w kółko. Jego żona, Chioma, siedziała sztywno na plastikowym krześle, jej wypielęgnowane paznokcie stukały o telefon. Policjant odpowiedzialny, inspektor Musa, był postawnym mężczyzną z bezkompromisowym podejściem, ale nawet on wydawał się obawiać wpływu Adebayo.
„Rozsyłamy jej zdjęcie,” rzekł Musa, wręczając Adebayo ulotkę z twarzą Eunice. „Każda jednostka patrolowa to ma. Jeśli jest w Lagos, znajdziemy ją.”
„To moja córka,” Adebayo warknął. „Została zmanipulowana, prawdopodobnie przez jakiegoś naciągacza, który usłyszał o moich pieniądzach. Chcę, aby wróciła do mnie i chcę, aby ten, kto był z nią, został zamknięty.”
Oczy Chiomy zmarszczyły się. „A co jeśli to… ona?” Nie powiedziała imienia Florence, ale konotacja wisiała w powietrzu.
Adebayo zaśmiał się, dźwięk był szorstki i pełen pogardy. „Florence nie żyje, Chioma. Zajęliśmy się tym. Nie pozwól, aby twoje poczucie winy mówiło.”
Usta Chiomy zacisnęły się, ale nic nie powiedziała. Zawsze była planistką, tą, która zaaranżowała usunięcie Florence wiele lat temu. Rywalką o któregoś z mężczyzn, zagrożeniem dla jej idealnej rodziny—Florence musiała odejść. Ale teraz, gdy Eunice zniknęła, w jej umyśle niepokojąco pojawiła się wątpliwość. Co jeśli Florence przeżyła? Co jeśli Eunice znalazła ją?
Inspektor Musa przełknął ślinę. „Proszę pana, musimy mieć więcej informacji. Jakichkolwiek wrogów? Kogoś, kto mógłby chcieć cię skrzywdzić przez twoją córkę?”
Adebayo wahał się, a potem pokiwał głową. „Po prostu ją znajdź. Na niczym mi nie zależy.”
Kiedy opuszczali komisariat, Chioma chwyciła go za ramię. „Musimy być ostrożni, Femi. Jeśli Eunice jest z kimś, kto wie… o przeszłości… możemy mieć kłopoty.”
Wyrwał ramię. „Kłopoty? Jesteśmy nietykalni. Nikt nie uwierzy wariatce zamiast nas. Po prostu zachowaj nerwy.”
Jednak nerwy Chiomy były napięte. Zauważyła, jak z bezpiecznych książęc Gorshedena spojrzała na Eunice ostatnio—buntu, przyzwyczajenie. Dziewczyna nie była już posłuszną dzieckiem, którą wychowywała. A jeśli Eunice była z Florence… Chioma zadrżała. Musiały ich znaleźć w pierwszej kolejności.
* * *
Minęły dni w napiętej impasie. Eunice, Florence i Terra pozostawały zamknięte w domu Terri, wychodząc tylko na spotkania z panem Okeke. Prawnik złożył wniosek o opiekę i prośbę o nakaz zbliżenia, ale oskarżenia kryminalne były wolniejsze w budowie. Mama Tolu, sprzedawczyni papryki, złożyła zeznanie, przypominając sobie, jak Florence była oddaną matką przed nocnym zniknięciem. „Wszyscy mówili, że oszalała,” powiedziała Mama Tolu panu Okeke. „Ale widziałam ją z tym dzieckiem. Była szczęśliwa. Potem pewnego dnia, puf, znika, a mąż ma nową żonę.”
Inny świadek, były sąsiad imieniem Bose, pamiętała, że słyszała krzyki w noc, kiedy Florence zniknęła. „Myślałam, że to kłótnia,” mówiła. „Ale następnego dnia powiedziano, że próbowała zabić się. Nigdy w to nie uwierzyłam. Florence za bardzo kochała to dziecko.”
Powoli, sprawa stawała się coraz mocniejsza. Pan Okeke zorganizował także spotkanie Florence z dr Afolabim, psychiatrą specjalizującym się w traumie. Po kilku sesjach raport Dr. Afolabiego okazał się druzgoczący: stan Florence był zgodny z przewlekłym żalem i zespołem stresu pourazowego, prawdopodobnie spowodowanym utratą dziecka oraz przemocą. „Nie jest ‘szalona,’” napisał lekarz. „Jest przetrwałą głębokiej niesprawiedliwości.”
W międzyczasie Eunice wzięła się za pisanie swojego zeznania. Napisała o okrucieństwie Chiomy—używanych klapsach, obelgach, ciągłych przypomnieniach, że „ma szczęście” mieć matkę jak Chioma. Pisała o obojętności ojca, jego odmowie rozmawiania o Florence oraz sposób, w jaki dystansował jej pytania jako dziecinne. I pisała o znalezieniu Florence, półprzytomnej na ulicy, oraz natychmiastowej więzi, która mówiła jej, że to jest jej prawdziwa matka.
Jednak policja zbliżała się. Przyjaciółka Terry na targowisku ostrzegła ją, że funkcjonariusze zadawali pytania w okolicy, pokazując zdjęcie Eunice. „Mówią, że jest w niebezpieczeństwie,” powiedziała przyjaciółka. „Twój tata oferuje nagrodę.”
Na twarzy Terry widniał zacięty wyraz. „Musimy się ruszyć. Jeśli znajdą nas tutaj, to koniec.”
Tej nocy spakowali niezbędne rzeczy i ruszyli w kierunku bezpiecznego domu, który zorganizował pan Okeke—małego mieszkania w Surulere, należącego do kuzyna, który nie zadawał pytań. Florence była zdenerwowana, trzymując Eupnice za rękę, gdy się wymykali w nocy. „A jeśli nas znajdą?” szepnęła.
„Nie znajdą,” powiedziała Eunice, mimo że samo serce jej biło. „Jesteśmy mądrzejsze od nich.”
* * *
W bezpiecznym domu stawka stała się wyższa. Pan Okeke zadzwonił z wiadomością: sąd wydał tymczasowy zakaz zbliżania się do Adebayo i Chiomy, czekając na rozprawę o opiekę. Jednak policja wciąż traktowała Eunice jako zaginioną osobę, a nagroda Adebayo wzbudziła informatorów. „Mamy tydzień do rozprawy,” powiedział pan Okeke. „Jeśli uda nam się trzymać was w ukryciu do tego czasu, będziemy na wygranej pozycji. Sędzia jest sprawiedliwa, a DNA i świadkowie przekonają ją.”
Chioma jednak nie siedziała bezczynnie. Zdesperowana, aby odzyskać kontrolę, wynajęła prywatnego detektywa, podejrzanego człowieka o imieniu Segun, który specjalizował się w „dyskretnych” zadaniach. „Znajdź moją pasierbicę,” powiedziała mu, przesuwając mu kopertę z pieniędzmi. „A jeśli jest z kimś… zajmij się nimi.”
Segun wziął pieniądze z uśmiechem. Miał kontakty w policji, na ulicach, wszędzie. To zajmie trochę czasu.
* * *
W noc poprzedzającą rozprawę, Eunice nie mogła zasnąć. Siedziała na balkonie bezpiecznego domu, patrząc na światła miasta. Florence dołączyła do niej, jej twarz spokojna po raz pierwszy od dni. „Bojisz się,” powiedziała cicho Florence.
Eunice skinęła głową. „A co jeśli przegramy? Co jeśli zabiorą mnie z powrotem?”
Florence przyciągnęła ją bliżej. „Nie zabiorą. Jesteś moją córką. Straciłam cię raz. Nie stracę cię po raz drugi.”
W środku Terra rozmawiała przez telefon z panem Okeke, finalizując strategię. Ale na zewnątrz cień poruszył się w alejce poniżej. Segun ich znalazł. Zrobił zdjęcie Eunice i Florence na balkonie i wysłał je do Chiomy z wiadomością: *Znalazłem ją. Co teraz?*
Odpowiedź Chiomy była natychmiastowa: *Przyprowadź mi ją. Cicho.*
* * *
W rozprawie panował chaos. Adebayo i Chioma przybyli z sędzią, panem Balogunem, który przedstawiał Eunice jako zbuntowaną nastolatkę zmanipulowaną przez obłąkaną kobietę. „Córka mojego klienta została porwana przez psychicznie niestabilnego włóczęgę,” argumentował, wskazując na Florence, która drżała obok pana Okeke. „Ta kobieta porzuciła swoje dziecko lata temu. Jest nieodpowiednia, niebezpieczna.”
Pan Okeke kontrargumentował raportem DNA, oceną dr Afolabiego i zeznaniami świadków. Eunice stanęła na trybunie, jej głos był stabilny mimo zatłoczonej sali sądowej. „Chioma mnie uderzała. Mówiła, że moja prawdziwa matka nie żyje. Sprawiała, że czułam, że nie należę. Ale Florence—ona jest moją mamą. Nigdy nie przestała mnie kochać, nawet gdy próbowali ją wymazać.”
Sędzia, surowa kobieta o reputacji sprawiedliwości, uważnie słuchała. Wpływ Adebayo był wyczuwalny—dziennikarze szeptali o jego darowiznach na fundusz policyjny—lecz dowody były przytłaczające. Kiedy Florence stanęła na trybunie, jej zeznania były prawdziwe, poruszające. „Odebrali mi moje dziecko,” powiedziała, łzy płynęły jej po policzkach. „Mówili mi, że jest martwa. Uwierzyłam im. Załamałam się. Ale ona jest tutaj teraz. Jest moim sercem.”
Kiedy rozprawa została odroczona na obrady, Segun przeszedł do działania. Przekupił pracownika sądu, aby wcisnął mu adres bezpiecznego domu. Tej nocy, gdy Eunice, Florence i Terra przygotowywały się do orzeczenia sędziego, ktoś zapukał do drzwi.
Terra spojrzała przez wizjer i zamarła. „To mężczyzna. Nie znam go.”
Serce Eunice zabiło mocniej. „Nie otwieraj.”
Jednak Segun nie był sam. Dwóch policjantów, kupionych przez nagrodę Adebayo, stało za nim. „Otwieraj!” krzyknął jeden. „Jesteśmy tutaj po zaginioną dziewczynkę!”
Terra chwyciła kuchenny nóż, jej oczy były dzikie. „Eunice, Florence, okno z tyłu—idźcie!”
Chaos wybuchł. Eunice i Florence przebiegały w kierunku okna, gdy drzwi pękały pod naporem ramienia. Segun wpadł do środka, uśmiechając się. „Złapałem was teraz, księżniczki.”
Jednak Terra nie składała broni. Rzuciła się na Seguna, nóż błyszczał, a on się cofnął, przeklinając. Policjanci wahali się, nie wiedząc, po której stronie stanąć. W zamieszaniu Eunice i Florence wymknęły się przez okno, lądując w alejce poniżej.
„Biegnij!” krzyknęła Eunice, ciągnąc Florence za sobą. Przemknęły przez labirynt zaułków Surulere, oddech Florence był urywany, ale stanowczy. Za nimi rozbrzmiewały krzyki i kroki.
Nie zatrzymały się, dopóki nie dotarły do małego kościoła, którego drzwi były otwarte na wieczorną modlitwę. Eunice wciągnęła Florence do środka, opadając na ławkę. Pastor, starszy mężczyzna, podszedł. „Czy wszystko w porządku?”
„Proszę,” zgasła Eunice. „Potrzebujemy pomocy. Oni nas ścigają.”
Pastor nie zadawał pytań. Doprowadził je do pokoju z tyłu i zamknął drzwi. „Zostańcie tutaj. Zadzwonię po kogoś.”
* * *
Godziny później przybył pan Okeke z Terrą, która wymknęła się z zasadzki, mieszając w tłumie. Sędzia orzekł na ich korzyść: tymczasowa opieka dla Florence, z pełnym przesłuchaniem na przyszłość. Policja, zawstydzona nieudanym nalotem, wycofała się pod publiczną krytyką. Segun zniknął, a perfekcyjna fasada Chiomy zaczęła się kruszyć, gdy dziennikarze zbadali przeszłość Adebayo.
Eunice i Florence, w końcu bezpieczne, objęły się w przyciemnionym świetle kościoła. „Zrobiliśmy to, mamo,” szepnęła Eunice.
Florence uśmiechnęła się, w jej oczach po raz pierwszy od lat błyszczały łzy. „Nie, kochanie. To ty to zrobiłaś. Przywróciłaś mnie.
Jednak wojna się nie skończyła. Adebayo i Chioma, osaczeni i zdesperowani, planowali swój kolejny ruch. A w cieniu, sekrety sprzed dziewięciu lat czekały na ujawnienie—sekrety, które mogły zniszczyć ich wszystkich.