Historia teścia, który był dla nas niewidzialnym ciężarem przez dwie dekady
Mój ślub odbył się, gdy miałem trzydzieści lat, a jego data ani okoliczności nie zapisały się wyraźnie w mojej pamięci. Również rodzina mojej żony nie była w szczególnie dobrej sytuacji materialnej.
Ojciec mojej żony, starszy pan Sharma, liczący około siedemdziesięciu lat, cechował się kruchością i spokojem. Był emerytowanym pracownikiem, który wynajmował pokój w pensjonacie. Po ceremonii weselnej zamieszkał razem z nami i pozostał w naszym domu aż do końca swojego życia. Co zadziwiające, przez dwadzieścia lat nie wydał ani jednej rupii na prąd, wodę, jedzenie czy leki. Nie angażował się w opiekę nad wnukami ani w prace domowe, takie jak gotowanie czy sprzątanie.
Niektórzy określali go wręcz „najlepszym prezentem”. Bywało, że czułem frustrację, lecz później powtarzałem sobie: „To przecież starszy człowiek, mój teść, jak mam narzekać, skoro to on się dla nich poświęca?” Jednak, szczerze mówiąc, często w środku tliła się złość. Po całym dniu ciężkiej pracy wracałem do domu, otwierałem pustą lodówkę i widziałem, jak inni spokojnie piją herbatę, jakby ta sytuacja ich w ogóle nie dotyczyła. Myślałem o tym, aż nadszedł dzień, gdy teść odszedł, a ja pomyślałem, że to koniec wszystkich problemów.
Zmarł spokojnie, miał osiemdziesiąt dziewięć lat, bez poważnej choroby czy hospitalizacji. Tamtego ranka moja żona podała mu owsiankę i zauważyła, że nie oddycha. Jego obecność w domu była dla mnie niemal niewidoczna – pewnie przez jego wiek i przyzwyczajenie, że był jedynie cieniem obecnym w naszym mieszkaniu.
Pogrzeb odbył się skromnie. Ponieważ rodzina mojej żony nie dysponowała większymi środkami, wspólnie podjęliśmy decyzję o organizacji ceremonii. Trzy dni po pogrzebie zapukano do naszych drzwi, a ja tak się zaskoczyłem, że wypadł mi szklanka z ręki. Przed nami stał elegancko ubrany mężczyzna – prawnik – z teczką dokumentów. Po potwierdzeniu mojej tożsamości wręczył mi czerwony notatnik i oznajmił:
„Zgodnie z ostatnią wolą pana Sharma, to pan jest jedynym spadkobiercą wszystkich jego dóbr osobistych.”
Mój śmiech był nerwowy, myślałem, że to żart. „Jakie majątki?” – pytałem sam siebie. Przez dwadzieścia lat moja rodzina korzystała z jego obecności, a ja nie miałem nawet pary butów własnych.
Lecz prawnik spokojnie przewracał kolejne strony akt: posiadłość o powierzchni 115 metrów kwadratowych w centrum miasta, która została przepisana na moje nazwisko już dwa lata temu; konto oszczędnościowe z ponad 3,2 milionów rupii, gdzie to ja byłem wskazany jako beneficjent.
Wśród dokumentów znalazł się również napisany odręcznie list pana Sharma, w którym prosił, aby prawnik pozostał przy nim:
„Ten mój zięć często na mnie narzekał, lecz nigdy nie pozwolił mi głodować przez dwadzieścia lat i był moim oparciem. Moja córka, która często bywała leniwa, nie zajmowała się mną wcale. Żyłem długo i wiem, kto ma dobre serce, a kto nie. Nie chciałem prosić o pożyczkę, ale też nic dla niego nie zostawię.”
Stałem osłupiały, z łzami w oczach, nie potrafiąc pojąć prawdziwego powodu tej sytuacji. Okazało się, że teść wcale nie był biedny. Nieruchomość stanowiła jego rodzinny majątek, który skrzętnie ukrywał, nigdy o nim nie wspominał. Konto z oszczędnościami to całe jego zgromadzone środki z emerytur i świadczeń rządowych, wraz z odsetkami, pozostawione bez zmian przez wiele lat.
Postanowił przekazać cały swój majątek właśnie mnie – człowiekowi, którego przez pewien czas uważał nawet za ciężar i pragnął jego odejścia z domu. Tamtej nocy, siedząc samotnie przy jego ołtarzu i zapalając kadzidła, patrzyłem na jego uśmiech i szepnąłem: „Popełniłem błąd, tato.”
Żyłeś cicho przez całe życie, nie pozwalając nikomu uważać się za dłużnika, nawet temu, kto kiedyś poczuł się obciążony twoją obecnością.
Ta historia pokazuje, jak ważne bywa dostrzeganie głębszych wartości ludzi wokół nas, a także ile ukrytej siły i dobra może kryć się w pozornie zwyczajnych gestach cierpliwości i wyrozumiałości.