Zniszczenie jako punkt zwrotny między dwojgiem
— Co ty wyprawiasz?
Hałas nie był jedynie głośny — brzmiał gwałtownie i pełen złości, niczym dźwięk pękającego metalu. Olya wybiegła z kuchni, gdzie przed chwilą spokojnie parzyła herbatę, i zatrzymała się w progu salonu. Powietrze w pomieszczeniu wydawało się ciężkie, naelektryzowane obcym gniewem. Denis siedział tyłem do niej w fotelu do gier, ale nawet tak było widać, jak napięte miał ramiona pod cienką koszulką. Na ogromnym ekranie telewizora jarzyły się jaskrawo czerwone litery „DEFEAT”. U jego stóp na jasnej podłodze leżał czarny pad do gier, przypominający martwego, futurystycznego robaka. Jednak wzrok Olyi błyskawicznie przesunął się obok tych elementów i utkwiony był w centrum pokoju. W jej nowym stoliku kawowym.
Kupiła go zaledwie dwa tygodnie wcześniej. Szukała długo idealnego egzemplarza — z perfekcyjnie gładką, błyszczącą czarną powierzchnią, odbijającą światło lampy sufitowej niczym ciemna woda. Teraz to idealne lustro było zdeformowane. Pośrodku widniała brzydka wgniecenie, z której promieniowała cienka, pajęczynowata sieć pęknięć. Plastikowa „pocisk” wystrzelony ręką męża zostawił trwały ślad.
— Przegrałem! — warknął Denis, nie odwracając się. Jego głos był zachrypnięty i tłumiony, jakby dopiero co krzyczał z całych sił. Lekko kołysał się na fotelu, łapiąc oddech. Incydent był dla niego zakończony. Emocje wyładowane, napięcie zdjęte. Można zaczynać kolejną rundę.
— Przegrałeś? — zapytała Olya, a jej własny głos wydał się jej obcy. Nie było w nim ani krzyku, ani wyrzutu. Tylko chłodne, dźwięczne zdumienie. Wolnym krokiem weszła do pokoju, omijając leżący pad, jakby obawiała się, że nadepnie na minę. Podeszła do stolika i delikatnie, opuszkami palców przesunęła po wgnieceniu. Błyszcząca powierzchnia była chłodna, a pęknięcia pod jej dotykiem budziły wrażenie blizny na żywej skórze.
— I co? Postanowiłeś rozbić całe mieszkanie z powodu jakiejś zabawki? Denis, ten stół ma dopiero dwa tygodnie!
Tym razem on w końcu się odwrócił. Twarz miał nadal czerwoną, a w oczach tliło się to zamglone, uparte wyrażenie, którego Olya nienawidziła najbardziej — wyraz rozpieszczonego dziecka, któremu zabrano cukierka.
— Robię, co chcę — rzucił z wyzwaniem, patrząc na nią.
To zdanie uderzyło Olyę jak błyskawica. Szok szybko ustąpił przejrzystej, ostrej złości. Cała serdeczność, chęć wybaczenia, która jeszcze przed chwilą tliła się w niej, rozpłynęła się bez śladu. Wyprostowała się i spojrzała mu prosto w oczy.
- — Twoja? Naprawdę? Powiedz mi, jaki dokładnie centymetr w tym mieszkaniu należy do ciebie? Może ten parkiet, który opłaciłam ze swojego konta?
- Może te ściany, za które spłacam kredyt od sześciu lat?
- Kupiłeś choć jeden gwóźdź, zanim zacząłeś niszczyć moje meble?
Mówiła spokojnie, bez krzyku, lecz każde słowo brzmiące jak ciężki kamień spadło na ciszę. Denis zrobił gwałtowny ruch jak po policzku. Był przyzwyczajony do jej emocjonalnych wybuchów, ale ten lodowaty, precyzyjny ton był czymś nowym i znacznie mocniejszym.
— Najpierw sobie zarób i kup, potem niszcz! W tym mieszkaniu nic nie kupiłeś, ani jego samego, więc zwracaj mi szkody!
Zrobiła pauzę, pozwalając, by jej słowa dotarły do niego.
— Szybko chwyć telefon, znajdź w internecie taki sam stół i zamów. Na swój koszt. Nie chcę słyszeć wymówek o „później” czy „braku pieniędzy”. Szukaj teraz. A dopóki nie pokryjesz szkód, mieszkasz tu na kredyt. I niech mi ręka Boska broni zobaczyć choć jedną rysę na moich rzeczach.
Denis zastygnął na kilka sekund, jakby przetwarzając jej słowa. Ultimatum wypowiedziane takim opanowanym, niemal urzędowym tonem, wykraczało poza jego wyobrażenie. Oczekiwał łez, krzyków, histerii — znanej mu i sterowalnej reakcji, którą można zignorować lub stłumić kontragresją. Ten chłodny, biznesowy ton wyrywał grunt spod nóg. Lekko krzywy uśmiech, który pojawił się na jego ustach, był obronną reakcją, próbą przywrócenia znanej sobie sytuacji.
— Serio? Sceny z powodu kawałka drewna? — machnął ręką w stronę stolika, umniejszając znaczenie katastrofy. — Olya, obudź się, to tylko przedmiot. Rzeczy się psują, tłuką, to życie. Chcesz, żebym teraz biegał po sklepach? Nic nie zamówię. Przetrwasz.
Odwrócił się z powrotem do ekranu, dając do zrozumienia, że rozmowa się zakończyła. To był jego standardowy sposób: zdeprecjonować problem, pokazać go jako błahy i niegodny uwagi, a potem odciąć się od niego. Tym razem jednak metoda nie zadziałała. Olya nie podniosła głosu. Po prostu nie pozwoliła mu się odwrócić.
— Przetrwam. Oczywiście, że przetrwam, Denis. Ostatnio przetrwam naprawdę dużo — powiedziała powoli, zbliżając się, a jej głos stał się cichszy i bardziej złowrogi. — Ale nie nazywajmy tego zwykłym drewnem. Nazwijmy rzeczy po imieniu. To stolik kawowy, który kosztował dwadzieścia dwa tysiące rubli. Moich rubli.
Denis drgnął i spojrzał na nią. Jej spokój wywoływał w nim większy strach niż krzyk.
— A to — Olya przesunęła ręką, wskazując na olbrzymi telewizor, na którym nadal świeciły litery „DEFEAT” — to plazma. Sto trzydzieści tysięcy rubli. Którą bardzo chciałeś, bo na starej „kolory nie były takie same”. Pamiętam. A to pod spodem — wskazała palcem na konsolę do gier — to najnowsza konsola, bez której życie twoje, jak mówiłeś, było niepełne. Kolejne czterdzieści siedem tysięcy. Fotel do gier, w którym teraz siedzisz i wyładowujesz złość — trzydzieści pięć tysięcy. Mam kontynuować? Słuchawki, myszka, koszulka, którą masz na sobie z modnego sklepu, do którego weszliśmy „tylko żeby popatrzeć”.
Nie mówiła, tylko wymieniała rachunek. Bezwzględnie i systematycznie niczym księgowa dokonująca rocznego rozliczenia. Każda suma nie była tylko liczbą, lecz kolejnym gwoździem wbijanym w rozwiane ego Denisa. Jego twarz zaczerwieniła się.
— Dosyć! Co tu wymyśliłaś? Liczysz drobiazgi? Ja przecież nie prosiłem…
— Nie prosiłeś? — po raz pierwszy pozwoliła sobie na lekki uśmiech, lecz dla Denisa było tylko gorzej. — Oczywiście, że nie prosiłeś. Po prostu chciałeś. Zawsze czegoś chcesz. A ja za zawsze to płacę. Liczę nie drobne, a całokształt. Wynik jest taki: mieszkasz w moim mieszkaniu, jesz jedzenie kupione przeze mnie, bawisz się sprzętem przeze mnie zakupionym, i niszczysz moje rzeczy, bo masz kiepski nastrój. Tak jest, Denis. Będziesz naprawiać szkody. Nie tylko teraz. Od tej chwili zwracasz mi wszystko. Swoje mieszkanie, swoje jedzenie, prawo do oddychania moim powietrzem. Traktuj to jak opłatę za komfort. Pierwsza rata — dwadzieścia dwa tysiące na stół. Gotówka. Na ten, co został w kuchni.
Precyzyjny finansowy rachunek uderzył w Denisa, ale nie tak, jak spodziewała się Olya. Liczyła na sprzeciw, targowanie się, żałosne próby tłumaczenia. Tymczasem on powoli wstał z fotela. Nie wyglądał już na złego czy zdezorientowanego, ale jak ktoś, kogo coś nieodwracalnie zniszczyło i zastąpiło obce, chłodne i pogardliwe. Przeszedł kilka kroków do okna, zatrzymał się i spojrzał na zewnątrz — jakby zbierał myśli.
— Wiesz, pamiętam, kim byłaś — zaczął cicho, nie odwracając się. Ten spokojny, niemal nostalgiczy ton był groźniejszy niż jakakolwiek kłótnia. — Potrafiłaś się śmiać naprawdę. Można było godzinami chodzić po parku, i nie obchodziło cię, czy mam pieniądze na kawę. Cieszyłaś się tanim lodem i głupimi żartami. Gdzie ta dziewczyna, Olya? Dokąd zniknęła?
Obrócił się i obejrzał pokój wzrokiem nie na rzeczy, a przez nie.
— Zjadła ją ta kawalerka. Te liczby w twojej głowie. Przestałaś być kobietą. Stałaś się maszyną do zarabiania pieniędzy. Nie masz marzeń, masz cele. Nie czujesz, masz raporty. Myślisz, że potrzebuję tej plazmy? Albo fotela? Potrzebowałem żony, nie sponsora z zawsze zmęczonym, niezadowolonym wyrazem twarzy. To ty zamieniłaś nasz związek w transakcję, a teraz zdziwiona jesteś, że ja nie chcę płacić twoich rachunków.
Każde słowo było dokładnie wyważone, by uderzyć tam, gdzie bolało najbardziej. Nie bronił się — atakował, próbując przedstawić ją jako bezdusznego potwora, a siebie jako niezrozumianego romantyka, ofiarę materializmu. Usilnie próbował wzbudzić w niej poczucie winy nie za prawdę, lecz za siłę.
Olya słuchała milcząco. Twarz miała nieprzeniknioną. Kiedy skończył, wytrzymała długą pauzę, pozwalając osłabnąć jego oskarżeniom. Potem pokiwała z okrutną ironią.
Kluczowa obserwacja: — Masz rację. Całkowitą – jej głos był spokojny niczym tafla lodowatego jeziora. — Tamtej dziewczyny już nie ma. Umarła, gdy zrozumiała, że jej „romantyk” nie potrafi nawet zapłacić za wynajem mieszkania, bo „szuka siebie”. Umarła, gdy słuchała kolejnych genialnych pomysłów na startup, które nie wychodziły poza rozmowy przy kuchennym stole. Umarła, gdy zdała sobie sprawę, że jej facet to dorosłe dziecko, które trzeba karmić, ubierać i zabawiać, bo nie znosi rutynowej pracy.
Zrobiła krok ku niemu, jej oczy pozbawione były ciepła.
— Tak, stałam się taka. Bo ktoś musiał policzyć, ile kosztuje twój „kreatywny poszukiwacz”. Tak, jestem maszyną. Maszyną pracującą po dziesięć godzin dziennie, byś miał dach nad głową i zabawki do psucia mebli. A wiesz, co jest najzabawniejsze, Denis? Mówisz, że chciałeś żonę, nie sponsora. Ale z przyjemnością korzystasz ze wszystkich usług tego sponsora. Więc nie udawaj tu urażonej niewinności. Nie jesteś ofiarą. Jesteś po prostu kosztownym i niewdzięcznym projektem. Moim najbardziej nieudanym startupem.
Słowa „nieudany startup” zawisły między nimi i na tym wszystko się skończyło. Nie było już argumentów ani pretensji. Denis patrzył na nią bez gniewu czy urazy — tylko pustka. Jak gdyby Olya, nazywając go tak, nie tylko go obraziła, ale wymazała jego tożsamość, unieważniła jego usprawiedliwienia i całe jego życie. Nie przegrał w grze. Przegrał w tej słownej potyczce — dosłownie na wszystkich frontach: finansowym, moralnym, osobistym. I teraz, podobnie jak na ekranie, pozostał mu tylko ostatni, bezsensowny, pokazowy gest.
Bez słowa przeszedł obok niej, nie dotykając, ale wymuszając, by zrobiła krok wstecz. Jego milczenie było donośniejsze niż krzyk. Usłyszała, jak wchodzi do sypialni. Stamtąd dobiegał suchy skrzypienie wysuwanego szuflady komody. Jej szuflady. W niej przechowywała małą szkatułkę z niedostępną rezerwą pieniędzy na wypadek choroby, niespodziewanego zwolnienia lub „czarnego dnia”, który zawsze wydawał się hipotetycznym zagrożeniem z przyszłości. On znał tę szkatułkę.
Gdy wrócił do salonu, trzymał banknot — pięciotysięczny rubel. Nie zgniatał go, nie trzepał jak jakąś rzecz. Trzymał go dwoma palcami, jak coś cennego, ale nie swoje, co miał zaraz zbezcześcić. Stanął naprzeciw Olyi na bezpiecznej odległości, na jego twarzy pojawił się słaby, krzywy uśmiech.
— Masz rację. Jestem nieudanym projektem. A nieudane projekty zamyka się i księguje straty — powiedział z szyderczym spokojem. — Idę spisać część twoich strat. Przepiszę je na zabawę. Kupie nową grę, żeby mieć, czym się zajmować, gdy dalej szukam siebie. Myślę, że zasłużyłem na chwilę wytchnienia od twojej księgowości.
Czekał na krzyk, próbę wyrwania pieniędzy czy jakąkolwiek emocjonalną reakcję, która przywróciłaby mu choć fragment kontroli. Tymczasem Olya patrzyła na niego bez słowa, twarzą maski. Spojrzała za nim do samego wyjścia. Usłyszała dźwięk zakładania butów, klik zamka. Drzwi zatrzasnęły się.
W ciszy postojła jeszcze chwilę, słuchając szumu w uszach. Następnie bez zbędnych ruchów zabrała się do działania. Podeszła do telewizora i starannie zaczęła odłączać przewody od konsoli — czarny kabel zasilający, HDMI, kabel od stacji ładującej zewnętrznej. Zwinęła je w schludne kółka. Wzięła konsolę pod pachę, w drugą rękę oba pady, w tym ten, który zostawił ślad na jej stoliku.
Otworzyła drzwi wejściowe i bez słowa położyła wszystko na wycieraczce na klatce schodowej, obok windy. Potem wróciła, zebrała kolejne pudełka z grami, które tak skrupulatnie kolekcjonował. Wyszła ponownie i ułożyła je koło konsoli. Następnie jej skarb — zestaw słuchawkowy do gier. I na koniec koronacja. Fotel do gier. Ciężki i niewygodny. Musiała się wysilić, by przeciągnąć go przez framugę. Nie rzuciła go, postawiła elegancko, tworząc swego rodzaju ołtarz gracza wygnanego z jego świątyni.
Gdy wróciła do mieszkania, spojrzała na pustą przestrzeń w salonie. Stało się tam bardziej przestronnie. Powietrza było więcej. Zamknęła drzwi, przekręciła klucz w górnym zamku i opuściła dolny rygiel. Następnie wyjęła telefon, znalazła numer ślusarza, poprosiła, aby przyjechał jak najszybciej, weszła do ustawień routera i zmieniła hasło Wi-Fi na „MyRules”.
Gdy Denis wrócił po godzinie, nucąc i czując się zwycięzcą małej wojny, czekała go niespodzianka. Jego tron, broń i światy — wszystko stało na klatce schodowej, jak meble wyrzucone na pobocze. Patrzył z niedowierzaniem na tę instalację i pociągnął za klamkę drzwi. Zamknięte. Włożył klucz, ale przekręcił się na próżno — zamek był zamknięty od środka. Nacisnął przycisk dzwonka. Cisza. Stojąc przed wystawionym na widok publiczny sanktuarium i niemożliwymi do przebicia drzwiami mieszkania, które ani o cal nie należały do niego.
Długo walił w drzwi, lecz Olya nie otwierała. Potem spakował swoje rzeczy, które miał przy sobie, zamówił taksówkę i pojechał do matki — dalej nie miał dokąd. Kilka dni później, gdy próbował się z nią skontaktować, otrzymał powiadomienie o rozwodzie. To stało się jego osobistą porażką w grze zwanej życiem.
Opisany dramat ukazuje, jak rany zadane wzajemnymi pretensjami i brakiem zrozumienia potrafią rozbić związek. Wolno narastające napięcie przełamane zostało przez symboliczny akt zniszczenia — zniszczenie stolika kawowego. Jednak prawdziwe straty okazały się dużo głębsze: utrata wzajemnej troski, poczucia wspólnoty i szacunku. Historii tej towarzyszy refleksja nad tym, jak pieniądze i oczekiwania potrafią rozwodnić miłość, zamieniając partnerów w rywali i księgowych własnych emocji.