Zmęczenie, długa podróż i niezliczone nadgodziny były wyraźnie wypisane w jego spojrzeniu.
Ale kiedy zobaczył swoją matkę, coś w nim pękło.
Stała tam, mocno trzymała ramię, odsłaniała siniaki i udawała łzy, jakby ta scena była jedyną możliwą prawdą.
Perfekcyjne przedstawienie.
Potem spojrzał na telefon.
Nagranie wciąż trwało.
Widział wszystko.
Siniaki.
Ustawiony upadek.
Dokładnie w tej chwili, gdy jego matka, przekonana, że jest sama, przygotowywała się do „wypadku”.
Erik wyswobodził swoje ramię z jej uścisku.
Powietrze zrobiło się duszne, niemal nie do zniesienia.
Tylko zegar na korytarzu przerywał ciszę tępym tykaniem, odliczając kolejne godziny.
– Co to jest, mamo? – zapytał Erik cichym, lodowatym głosem.
Zsófia zmrużyła oczy. Przez chwilę się wahała, po czym z wyćwiczoną zręcznością przyjęła nową rolę.
– To fałszerstwo! Isabelle to spreparowała! Wiesz, jak bardzo cierpiałam! Ona prześladuje mnie od miesięcy!
Erik odwrócił się do mnie. Plik „178” miałam już otwarty.
Wyświetliłam go: siedziała spokojnie, wyjęła kosmetyczkę i starannie domalowywała „siniaki”.
Potem inscenizacja: dokładnie odegrany upadek ze schodów.
– Jestem informatykiem, mamo – powiedział cicho Erik. –
Wiem, jak wygląda prawdziwe nagranie.
To jest prawdziwe.
To jesteś ty.
Twarz Zsófii wykrzywiła się.
Po raz pierwszy w jej oczach jednocześnie pojawiły się strach i gniew.
Traciła kontrolę.
– Ja… ja chciałam tylko jak najlepiej dla ciebie. Isabelle chce się mnie pozbyć, wyrzucić mnie z twojego życia! Nie rozumiesz?
– Ale teraz rozumiem – odparł stanowczo Erik. –
Rozumiem, że Isabelle się tobą opiekowała, znosiła to wszystko… a ty tak się jej odwdzięczyłaś.
Potem zwrócił się do mnie.
– Isabelle… wybacz, że nie byłem tu wcześniej i nie widziałem.
Teraz moja kolej.
Wyszłam z mieszkania, już z telefonem przy uchu. Mój głos był pewny, stanowczy, lodowaty.
– Dobry wieczór.
Chcę złożyć zawiadomienie o oszustwie i zniesławieniu. Mamy nagrania wideo.
Osoba zgłaszająca udawała, że jest ofiarą przemocy.
Zsófia, która leżała już na noszach, zbladła.
Wspaniałe przedstawienie, które odgrywała tygodniami, runęło.
Rola „cierpiącej ofiary” nie przekonała już nikogo.
Została tam, milcząca.
Teraz wszyscy wiedzieli, kim naprawdę była.
Zamknęłam za nimi drzwi.
I wtedy, po raz pierwszy od wielu miesięcy, wzięłam głęboki oddech.
Nie wszystkie bitwy wygrywa się krzykiem.
Niektóre wygrywa się cierpliwością.
Inteligencją.
I kilkoma dobrze ukrytymi kamerami.
A przede wszystkim – prawdą.
Wypowiedzianą we właściwym momencie.