Historia wsparcia i uznania dla pielęgniarki
Jeden z mężczyzn postanowił ulżyć żonie po długich godzinach pracy, przygotowując dla niej obiad, by mogła w końcu odpocząć i spokojnie zasnąć. Ku ich zaskoczeniu, kolejnego dnia do ich domu przybył dyrektor szpitala z ważnym powodem.
„Kochanie, sprzątnąłem dom i ugotowałem kolację. Dzieci już śpią, ale poczekałem, żeby zjeść razem z tobą” – powiedział Jack, gdy tylko jego żona została w domu. Zdjął płaszcz i zaproponował coś do picia. Nie mógł znieść, jak na jej twarzy odbijało się zmęczenie oraz ślady długiego noszenia maseczki.
Helen była pielęgniarką, która od momentu wybuchu pandemii praktycznie nie opuszczała szpitala. Rodzina przechodziła przez trudne chwile, szczególnie z powodu kwarantanny i innych ograniczeń.
Jack miał spore trudności, żeby przystosować się do pracy w domu oraz pomóc dzieciom nadążać za nauką. To był wymagający czas, jednak dla Helen było o wiele trudniej. Spędzała całe dnie na nogach, opiekując się pacjentami i starając się ratować ich życie w tych przerażających okolicznościach. Mąż chciał po prostu jej pomóc.
„Posprzątałeś cały dom?” – zapytała z niedowierzaniem Helen, przecierając obolałe ramiona. Jej oczy wypełniły się łzami. „Kochanie, już tak wiele robisz z dziećmi, kiedy mnie nie ma.”
„Proszę, usiądź przy stole, żeby zjeść” – Jack zignorował jej słowa i delikatnie zaprosił ją do stołu. Rozmawiali dalej, a on zapewniał ją, że robi to z przyjemnością, nawet po swoich ciężkich dniach.
„Ty również pracujesz” – sprzeciwiła się Helen, czując się jak zła żona. „Wiesz… moja przyjaciółka Sarah codziennie wraca po 14-godzinnej zmianie, a potem musi posprzątać, ugotować i położyć dzieci spać. Widzę ją codziennie – jest wykończona. Dlatego dziękuję ci, kochanie. Kocham cię.”
Wzruszenie ogarnęło także Jacka. „Pracujesz znacznie ciężej ode mnie, ratując ludzkie życie. Modlimy się, aby ten straszny czas szybko się skończył i mogliśmy normalnie żyć. Będę tu, aby cię wspierać na wszelkie możliwe sposoby” – obiecał, chwytając ją za rękę.
Tego wieczoru zasnęli wtuleni w siebie, a choć krótko, Helen wstała następnego ranka z uczuciem odświeżenia.
Przed wyjściem do pracy pocałowała synów i męża, mając pewność, że wszystko będzie dobrze. Planując w przyszłości wziąć wolne, zdawała sobie sprawę, że on również zasługuje na odpoczynek. Nie spodziewała się jednak, jaka niespodzianka czeka ją w drodze do szpitala.
Po ciężkim dniu, w którym nie udało się uratować kilku pacjentów, Helen wróciła do domu z ciężkim sercem. Ranek zaczął się dobrze – zanim dotarła do szpitala, dokonała czegoś wyjątkowego, co jednak nie pozwoliło jej uniknąć rozczarowania końca dnia.
Po raz kolejny Jack przygotował kolację, gdy dzwonek do drzwi rozbrzmiał niespodziewanie. Ku zaskoczeniu Helen za drzwiami stał pan Finnegan – dyrektor jej szpitala.
„Pan Finnegan! Co pana tu sprowadza?” – zapytała zdziwiona. Jack stał obok, próbując zrozumieć sytuację.
„Helen, przyszedłem osobiście, ponieważ to pani uratowała życie członka mojej rodziny” – powiedział dyrektor drżącym głosem.
„Coże?!”
„Dziś rano pani uratowała mojego ojca.” – Helen szeroko otworzyła oczy, rozpoznając fakty.
Rankiem, jadąc do szpitala, zauważyła starszego mężczyznę kaszlącego na ulicy. Miał zsuniętą maseczkę, a ludzie omijali go szerokim łukiem. Mężczyzna upadł, a Helen natychmiast zatrzymała samochód i pobiegła w jego stronę.
Zrobiła wszystko, co mogła, by udzielić pomocy, zadzwoniła po karetkę i obserwowała, jak starszy pan jest transportowany. Miała zamiar odwiedzić go w szpitalu, jednak natłok trudnych przypadków uniemożliwił jej to.
Ratownicy poinformowali pana Finnegana, że to właśnie Helen pomogła jego ojcu, choć on nie zdawał sobie z tego sprawy.
„To tylko moja praca” – odparła skromnie Helen. „Może zechce pan usiąść na kolację?”
Jack był dumny z żony, gdy Finnegan opowiadał o tym, jak ważną wartością jest dla szpitala. Po dowiedzeniu się, że tego dnia pomagała jego ojcu, sprawdził jego dokumentację i porozmawiał z personelem, który wyrażał ogromny szacunek do jej pracy. Podkreślali jej zaangażowanie, oddanie i życzliwe podejście zarówno do pacjentów, jak i współpracowników, nawet w najtrudniejsze dni.
Po kolacji pan Finnegan powiedział: „Przyszedłem nie tylko pogratulować. Chciałbym zaproponować podwyżkę i zasłużony urlop.”
„Dziękujemy bardzo, panie dyrektorze!” – odpowiedział z uśmiechem Jack, spoglądając na zamyśloną Helen, która bawiła się palcami. „Co się dzieje, Helen?” – zapytał z troską.
Kobieta spojrzała na męża, a potem na pana Finnegana. „Wszyscy pielęgniarze w szpitalu pracowali bardzo ciężko podczas pandemii. Zasługują na urlop, podwyżki i więcej. Nie mogę przyjąć tej hojności, nie myśląc o nich” – wyjaśniła. „Jestem bardzo wdzięczna, ale zasługują na to wszyscy. Ja po prostu wykonywałam swój obowiązek.”
Pan Finnegan uśmiechnął się i skinął głową. „Rozumiem… Postaram się zrobić coś dla każdego z was. Ale trochę wyjątkowego traktowania i tak doświadczycie. Zgadza się?” – zapytał, a Helen nieśmiało odwzajemniła uśmiech i potwierdziła.
Dyrektor pożegnał się, a Helen wraz z Jackiem wrócili do codzienności. Jeszcze tego samego roku otrzymali specjalne bonusy, a Helen zaproponowano dwa tygodnie płatnego urlopu. Po wznowieniu podróży wybrali się wspólnie do Paryża.
Czego uczy nas ta historia?
- W małżeństwie nie ma sztywnych ról – liczy się wzajemna pomoc. Jack postanowił zająć się domem i gotowaniem po tym, jak zauważył, jak bardzo jego żona jest przemęczona w pracy. Prawdziwy partner wspiera drugą osobę w trudnych momentach.
- Są ludzie stworzeni do swojego zawodu. Helen jest przykładem osoby, która została powołana do pielęgniarstwa – codziennie ratuje życia, wspiera zespół i wkłada całe serce w swoją pracę. Nie każdy może to o sobie powiedzieć.
Ta opowieść pokazuje, jak troska i wsparcie bliskich mogą działać cuda, a także jak ważne jest dostrzeżenie wagi pracy służby zdrowia. Niezwykłe gesty dostrzegane są nie tylko przez rodzinę, ale i przez władze placówek, w których codziennie pomagamy innym.