Długo tkwiłam w iluzji, oszukując samą siebie, że mój świat został nienaruszony — nic się nie zmieniło, życie toczy się dalej, a to wszystko może być tylko złym snem. Nie mogłam uwierzyć, że Sergey naprawdę mnie zdradził. I to nie byle jak, bo z kobietą, która stała się teraz jego asystentką w pracy. Widzieli się niemal codziennie…
Wszystkie przesłanki były ewidentne: późne powroty do domu, obcy zapach perfum na jego koszuli, rozmowy szeptem za zamkniętymi drzwiami, liczne wyjazdy służbowe… Mimo to wmawiałam sobie, że to tylko moje wyobrażenia. Że istnieje racjonalne wytłumaczenie bez zbędnych dramatów.
Jednak pewnego dnia straciłam cierpliwość i zapytałam go wprost:
— Powiedz mi szczerze, czy to prawda, że się z nią spotykasz?
Nie zaprzeczył. Z zimną obojętnością odparł:
— Wiesz już wszystko. Dobrze, że o tym porozmawialiśmy. Chcę rozwodu.
To był cios. Brak wyrzutów sumienia, żadnego ciepła, po prostu: „to koniec”.
Wtedy pojawiły się słowa wsparcia.
— Nie zasługuje na ciebie, Olga — mówiła Marina, moja najlepsza przyjaciółka. — Zapomnij o nim jak o koszmarze. To może i lepiej. On jedynie by cię skrzywdził.
— Od początku wiedziałam, że ten facet to świnia! — oburzała się mama. — Niech spada do diabła. Znajdziesz kogoś lepszego, prawdziwego mężczyznę.
— Takie jest życie, kochanie — wzdychała moja teściowa, gdy dzwoniłam jej z wieścią o rozwodzie. — Nie macie dzieci, jesteś młoda i piękna. Przed tobą całe życie.
Ich słowa brzmiały troskliwie, jednak nie docierały do mojego serca. W głębi duszy wciąż tliła się nadzieja, że Sergey się opamięta, zrozumie swój błąd i wróci. Może to było naiwne, ale gotowa byłam zawiesić się na tej mglistym promyku szansy.
Wysyłałam do niego kolejne telefony, marząc o zmianie jego decyzji. Jednak on ich nie odbierał. Po prostu zniknął. Jakby wymazał mnie z życia zaraz po opuszczeniu naszego mieszkania.
Aby oderwać myśli od bólu, spędzałam coraz więcej czasu z Mariną i jej bratem Kirillem. Znałam go od dawna, choć do tej pory łączyła nas jedynie zwykła znajomość — raczej pod kątem przyjaźni niż bliskości. W młodości trochę go podziwiałam, ale nigdy nikomu o tym nie mówiłam — zwłaszcza Marinie, bo w końcu to jej brat.
Teraz wrócił do naszego miasta po rozwodzie, nieco zagubiony i przygnębiony. I to właśnie obok niego poczułam, że naprawdę żyję.
Kirill nie litował się nade mną, nie rzucał frazesami typu „zasługujesz na lepsze”, nie pytał o uczucia. Po prostu był przy mnie. Spacerowaliśmy wieczorami, chodziliśmy do kina albo siedzieliśmy w parku, kosztując lody kupione w pobliskim sklepie. Z jego obecnością ból powoli cichł, a wspomnienia o Sergeyu stawały się ledwie wyraźnym cieniem.
- Codzienne spacery przywracały mi spokój.
- Kirill nie narzucał się, dawał oddech i zrozumienie.
- Przebywanie z nim pomagało zapanować nad emocjami.
Dlatego gdy rozwód został oficjalnie zatwierdzony, zgodziłam się na rozpoczęcie związku z Kirillem. Nie spodziewałam się, że potoczy się to tak naturalnie. Najbardziej zaskoczona była Marina.
— Nareszcie! — ucieszyła się, obejmując mnie. — Zawsze wiedziałam, że tak będzie. Jestem szczęśliwa!
Odparłam z niedowierzaniem:
— Ty… wiedziałaś?
— Oczywiście, że tak — uśmiechnęła się. — Kto inny mógłby być idealnym dopasowaniem dla mojego drogiego brata, jeśli nie ty? Powtarzałam ci: twoje rozstanie to błogosławieństwo. Najlepsze, co mogło ci spotkać!
Jeszcze kilka miesięcy wcześniej te słowa mogłyby mnie zranić lub złościć. Teraz jednak zrozumiałam ich prawdę. Obok Kirilla czułam się naprawdę inaczej — potrzebna, kochana, ważna. On był zupełnie inny niż Sergey. Czuły, troskliwy, uważny… Rozpieszczał mnie, czego nigdy wcześniej nie znałam.
Już od dawna nie wracałam do przeszłości, gdy nagle zadzwonił mój telefon. Na wyświetlaczu pojawiło się imię byłego męża. Niespodziewane i nieprzyjemne.
— To Sergey — wymamrotałam, patrząc na ekran.
Kirill pokiwał głową:
— Odebrać. Posłuchaj, co ma do powiedzenia.
Przełamując się, wcisnęłam klawisz „odbierz”.
— Olga? — usłyszałam — głos był ostry, niemal zawodowy. — Musimy się spotkać. Pilnie.
— O czym chcesz rozmawiać? — zapytałam z lekkim zamieszaniem.
— Nie przez telefon — przerwał. — Możesz przyjść do parku koło twojego domu, nad jezioro? Wybierz godzinę.
Zdezorientowana zgodziłam się. Powiedział, że przyjdzie i rozłączył się.
— Pojąłeś, co to może znaczyć? — spytałam Kirilla.
— Nie — odrzekł — ale jeśli chcesz, mogę towarzyszyć ci na spotkaniu.
— Nie — odpowiedziałam stanowczo. — To ja muszę zamknąć tę sprawę. Sam na sam.
Dokładnie o ustalonej godzinie stanęłam nad małym stawem w parku. Przybyłam sama, zgodnie z planem. Sergey jeszcze nie był na miejscu, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy w ogóle się pojawi. W końcu nic nas już nie łączyło. Może zmienił zdanie? A może chce, żebym wróciła?
Wtedy ujrzałam go w oddali — szedł szybko, jakby w pośpiechu. Kiedy podszedł, od razu zaczął:
— Cieszę się, że przyszłaś. Musimy porozmawiać… o pierścionku.
— Jakim pierścionku? — zdziwiłam się.
— Obrączce ślubnej — wyjaśnił. — Przecież go zatrzymałaś, prawda? Chcę, żebyś oddała mi ją.
Uniosłam brwi.
— Chcesz, żebym dała ci obrączkę? Dlaczego?
On wzruszył ramionami, marszcząc lekko brwi:
— Biorę ślub. Karina i ja potrzebujemy obrączek. Zapłaciłem za nie, więc uważam, że mam prawo odzyskać swoją. Zwłaszcza tę, która kiedyś należała do ciebie. To sprawiedliwe.
Na moment zamarłam. Przede mną stał człowiek, którego kiedyś kochałam, a teraz żąda zwrotu prezentu sprzed lat, by zaoszczędzić na nowym weselu. Pomyślałam o tym i wybuchnęłam głośnym śmiechem. Łzy spływały mi po policzkach — nie ze smutku, lecz z absurdalności sytuacji.
Ścierając twarz, spojrzałam mu prosto w oczy i powiedziałam:
— Wiesz, na szczęście nie wyrzuciłam jej. Nosiłam ją przy sobie.
Wyjęłam z kieszeni pierścionek — tak, był tam, obok dawnych wspomnień.
— Proszę — rzekłam z ironią. — Jeśli tak bardzo go potrzebujesz — weź! Nie przeszkodzę twojemu szczęściu.
Ostro rzuciłam obrączkę w wodę. Zniknęła w głębinach stawu, pozostawiając za sobą jedynie falujące kręgi.
Nie czekałam na jego reakcję. Ani krzyków, ani tłumaczeń — już mi nie zależało. Niech przeklina, niech obwinia los. Odwróciłam się i odeszłam, zostawiając go samego tam, gdzie — jak się zdawało — jest jego miejsce.
Później, opowiadając Kirillowi o tym wszystkim, długo się śmiałyśmy. On również uznał to za zabawne.
„Jesteś świetna — powiedział uśmiechając się — czasami lepiej po prostu puścić to, co przypomina o przeszłości.”
Jeszcze nie planujemy ślubu. Chociaż czuję, że Kirill myśli o tym coraz poważniej. Może niedługo się oświadczy. Czemu nie? Oboje przeszliśmy przez rozwody, doznaliśmy bólu, dlatego zasługujemy na prawdziwe szczęście. Moi rodzice, szczególnie mama, bardzo się cieszą z naszego związku — marzy już o wnukach.
A ja? Czuję się spełniona. Szczęśliwa. Choć to banalne, nie boję się tego przyznać: znalazłam kogoś, kto mnie naprawdę kocha.
Podsumowanie: Ta historia ukazuje, jak bolesne rozstanie może prowadzić do odrodzenia i znalezienia prawdziwej miłości. Mimo zdrady i rozstania bohaterka odnalazła siłę, by zamknąć przeszłość i otworzyć się na nowy związek, który przyniósł jej spokój i szczęście. Jej doświadczenia uczą, że nawet po życiowych trudnościach można odnaleźć wewnętrzne ukojenie i spełnienie.