Zapach cytrynowego środka czystości wypełniał kuchnię, gdy dokładnie przecierałam blaty. W tle cicho buczała zmywarka, tworząc spokojną atmosferę w domu.
Właśnie odłożyłam gąbkę do zlewu, gdy do drzwi dobiegł dźwięk dzwonka.
Otworzyłam – przede mną stał wysoki, elegancki mężczyzna z uśmiechem rodem z reklamy pasty do zębów. W jednej dłoni trzymał skórzaną teczkę, w drugiej nowoczesny smartfon.
„Dzień dobry!” – przywitał się radośnie. „Szukam pana Lamberta. Pewnie jest pani sprzątaczką – Lilia, tak? Jestem David, jego wspólnik. Miło mi.”
Zanim zdążyłam odpowiedzieć, zerknął na zegarek i dodał:
„Pani Lambert pokazała mi pani zdjęcie!”
Serce zabiło mi mocniej.
„Pani Lambert?” – zapytałam, starając się zachować spokój.
„Tak! Ona i Grisha tworzą idealną parę” – odparł, uśmiechając się z pewną dozą ironii.
Kto więc była tą panią Lambert? Sprzątaczką? Postanowiłam dowiedzieć się więcej.
„Proszę wejść, panie” – zaprosiłam go delikatnie. „Znacie się z panem i panią Lambert od dawna?”
„Od wielu lat” – odpowiedział siadając na kanapie. „Są tak szczęśliwi i zgodni, że aż można im zazdrościć.”
Na siłę wykrzesałam uśmiech, dłonie mi drżały. Chwyciłam szklankę wody – pretekst, by opuścić pokój. Kim była ta „pani Lambert”?
Gdy wróciłam, David przeglądał telefon, ale na mój widok rozjaśniła mu się twarz:
„Mam ich zdjęcie, chcę pokazać.”
Pokazał mi ekran. Krew zmroziła mi się w żyłach – na fotografii moja siostra Alena całowała mojego męża, Grigorija.
„Ładna, prawda?” – powiedział David z uśmiechem.
Trudno było mi ukryć drżenie w głosie:
„Kiedy zrobiono to zdjęcie?”
„Mniej więcej rok temu, podczas firmowej imprezy. Grisha przedstawił ją jako swoją żonę. Myślałem, że jest singlem, dopóki ich nie zobaczyłem razem na ulicy. Powiedział: ‘Przedstawiam moją żonę’.”
Ściskałam szklankę z całych sił. Sprzątaczka? To jakieś głupie nieporozumienie?
„Myśli pan, że ma więcej takich zdjęć?”
„Oczywiście! Oto kolejne…”
Kręciło mi się w głowie. David spojrzał na mnie z troską:
„Lilia, wszystko w porządku?”
„Wszystko OK” – odparłam z wymuszonym uśmiechem. „Może kawę, panie, podczas czekania na pana Lamberta?”
Skinął głową, nie wiedząc, że w tej kuchni gotowało się coś znacznie więcej niż tylko woda.
Podniosłam kawę i usiadłam obok niego, bijące serce głośno mi przypominało o fakcie, że David spokojnie mieszał napój z uśmiechem na twarzy.
„Davidzie,” zaczęłam spokojnie, „spójrz na zdjęcie na kominku.”
Wstał, chwycił ramkę i zmarszczył brwi:
„To… to pani?” – zapytał zdziwiony.
„Dokładnie” – potwierdziłam. „A obok mnie jest mój mąż, Grigorij Lambert.”
David zaniemówił.
„Czekaj… co to znaczy?”
„Nie jestem sprzątaczką. Jestem prawdziwą panią Lambert.”
Zrobił się blady, odłożył ramkę jakby się poparzył.
„Ja… myślałem, że… Alena…”
„To ona podawała się za panią Lambert, prawda?” – dokończyłam za niego. „Grigorij i ona. A pan w to uwierzył.”
„Tak, wybacz. Nie wiedziałem. Przysięgam!”
Zrobiłam pauzę, obserwując jak się wierci.
„Davidzie, po co pan tu przyszedł dzisiaj?”
Zamilkł, potem westchnął:
„Chciałem przekonać Grigorija, by sprzedał mi swoją część firmy. Ale… to nie takie proste.”
„Dlaczego?”
Przełknął ślinę:
„Problem w tym, że udział nie należy do niego, tylko do pani Lambert. Do pani. Ale pani siostra podpisała rezygnację ze sprzedaży. Myślałem, że to pani.”
„Więc Alena sfałszowała mój podpis?”
David wyglądał na wstrząśniętego:
„Nie wiedziałem, że to fałszywka. Ale to ona zablokowała sprzedaż.”
Uśmiechnęłam się gorzko:
„Teraz wszystko jest jasne.”
On spuścił wzrok.
„Przepraszam, nie chciałem pani w to mieszać.”
„To nie pana wina” – odpowiedziałam chłodno. „Ale skoro już tu jest, dokończmy transakcję. Jaką kwotę oferuje pan za udziały?”
Zaskoczony wydukał astronomiczną sumę.
„Akceptuję” – rzekłam spokojnie. „Proszę, niech pan przekaże prawnikom, żeby przygotowali dokumenty jutro.”
„Oczywiście. Dziękuję… pani Lambert.”
„Bez problemu. Załatwimy to oficjalnie.”
Następnego wieczoru Grigorij wpadł do domu, czerwonawy z gniewu.
„Co zrobiłaś?!”
Siedziałam na kanapie z książką, nie odrywając wzroku.
„Dobry wieczór, Grisha. Męczący dzień?”
„Nie udawaj głupiej!” – wycedził, rzucając marynarkę na fotel. „Sprzedałaś moje udziały! Zdajesz sobie sprawę, co zrobiłaś?!”
Odłożyłam książkę.
„Doskonale wiem. Rozwiązałam twój problem.”
„Mój problem?! To moja firma, moja przyszłość!”
Wstałam.
„Nie, Grisha. To moja część. Po tym, co odkryłam, przejęłam kontrolę.”
Zmienił kolor.
„Co odkryłaś?”
„O Alenie. Twojej ‘żonie’. Myślałeś, że nigdy się nie dowiem?”
Zamrugał bez ruchu.
„Mogę wszystko wyjaśnić…”
„Nie ma sensu. Już konsultowałam się z prawnikiem. I tak, żądam rozwodu.”
„Rozwodu?! Mówisz poważnie?”
„Bardzo poważnie. A ponieważ ty i Alena podrobiliście mój podpis, dostanę odszkodowanie. Sprawa zakończona. Pieniądze będą moje do końca tygodnia.”
Usiadł na fotelu.
„Zrujnowałaś mi życie…”
Założyłam ręce na piersi.
„Nie ja, Grisha. Ty je zniszczyłeś.”
Dwa tygodnie później wyszłam z kancelarii prawnej z podpisaną umową rozwodową i poczuciem wolności, którego nie czułam od lat.
Uzyskałam nie tylko należną część z firmy, ale także odszkodowanie za sfałszowane dokumenty. Przebiegliśmy bez procesu – sama groźba wystarczyła, by rozbić ich kłamstwa. Grigorij stracił firmę, a z tego co wiem, nawet związek z Aleną się nie utrzymał.
Główne wnioski:
- Zdrada może obudzić ukrytą siłę.
- Odkrycie prawdy pozwala przejąć kontrolę nad własnym życiem.
- Determinacja wsparta działaniami prawnymi może przynieść sprawiedliwość.
Już nie rozmyślałam nad ich zdradą – była gorzka i bolesna, ale dała początek Nowemu Rozdziałowi. Stałam w salonie, patrząc na miejsce, gdzie kiedyś stało ich zdjęcie. Teraz zdobił je świeży wazon z kwiatami. Uśmiechnęłam się.
To nie był koniec, lecz początek – na moich warunkach.