Megan pojawiła się na odczycie testamentu swojego zmarłego męża, oczekując zakończenia rozdziału—nie zdrady. Jednak kiedy młoda, elegancka prawniczka zaczęła czytać jego ostatnie słowa, Megan dowiedziała się o czymś niewyobrażalnym: wszystko zostało jej przekazane. Nie żonie—ale kochance. A to był dopiero początek.
Poranne słońce lało się przez przednią szybę, jak roztopione złoto, rzucając miękkie światło na deskę rozdzielczą, ale Megan ledwo mogła trzymać oczy otwarte. Jej głowa pulsowała, oczy piekły, a każdy kawałek ciała czuł się ciężki. Taki ciężar, który nie pochodzi z braku snu—on pochodzi z utraty.
Z tyłu siedzenia Eli i Noah bili się o zgniecioną opakowanie po przekąsce. Szumiało głośno między nimi, a Noah krzyczał: „To moje!” a Eli odpowiadał: „Miałeś swoją kolej!”
„Przestańcie! Obaj!” Lily, ich siostra, próbowała zaprowadzić porządek, jej mały głos brzmiał jak dorosły.
„Chłopcy, proszę,” powiedziała Megan, zaciskając palce na kierownicy. Jej głos był spokojny, ale wyczuwało się w nim ostry ton, pęknięcie tuż pod powierzchnią. „Po prostu… przestańcie na pięć minut, dobrze? Proszę.”
Samotne macierzyństwo nigdy nie było łatwe. Megan nauczyła się łączyć obiady, pranie, gorączki w nocy i zepsute zabawki. Ale dzisiaj, czuła, jakby cały świat spoczywał na jej ramionach.
Dwa tygodnie temu Tom, jej mąż, tata dzieci, ten, który kiedyś ją równoważył, zmarł.
Dzieci nadal śmiały się, kłóciły i bawiły jak zawsze. Nie rozumiały w pełni, co się stało.
Ale Megan tak.
Nie mogła sobie pozwolić na załamanie. Nie teraz. Nigdy. Musiała być ich kotwicą, ich tarczą.
Zawiozła je do szkoły. Noah pobiegł do przodu. Lily podskakiwała, jej koński ogon podskakiwał. Ale Eli—Eli się wstrzymał.
Wysiadł z samochodu powoli, plecak ciągnąc za sobą. Megan dostrzegła smutek w jego oczach, ciężar, który starał się ukryć.
„Hej,” powiedziała łagodnie, wychodząc i podchodząc do niego. Pochyliła się, by spojrzeć mu w oczy i położyła ręce na jego małych ramionach.
„Będziemy w porządku.”
Nie powiedział nic. Po prostu patrzył w dół.
„Przejdziemy przez wszystko, co się wydarzy. Obiecuję.” Przejechała palcami po jego włosach tak, jak Tom to robił.
Kiwnął głową, powoli i niepewnie, a potem ruszył w stronę drzwi szkoły.
Megan wsiadła do samochodu. Cisza teraz była głośniejsza niż chaos przedtem.
Sięgnęła po osłonę przeciwsłoneczną, mając nadzieję, że zablokuje ostre światło słońca. Coś wypadło i spadło jej na kolana.
To była fotografia—stara Polaroid, brzegi lekko pofalowane z upływem czasu. To była ona i Tom, śmiejący się na plaży gdzieś.
Ich włosy rozczochrane od wiatru, policzki opalone słońcem, ramiona owinięte wokół siebie, jakby nic nie mogło ich rozdzielić.
Zatrzymała oddech.
Łzy przyszły za szybko, zbyt szybko, by je powstrzymać. Jej ciało drżało, gdy pochylała się do przodu, naciskając czoło na kierownicę.
Żal uderzył ją jak rozbryzg fal, jak ten, który wciąga cię pod wodę.
Minęło dziesięć minut, zanim w końcu usiadła, otarła twarz obiema rękami i wyszeptała, „Bądź silna.”
Potem odpaliła samochód i pojechała do biura prawnika.
Biuro było zbyt czyste, zbyt ciche. Zapach cytrusowego środka do czyszczenia mieszał się z czymś metalicznym—może z szafkami na dokumenty albo klimatyzacją.
Megan stanęła w drzwiach na sekundę, poprawiając bluzkę i strzepując niewidoczny kurz z spódnicy.
Chciała wyglądać na opanowaną, jak ktoś, kto ma kontrolę. Ale jej palce lekko drżały, gdy otwierała drzwi.
Wysoka kobieta w granatowym garniturze wstała, by ją przywitać. Miała idealny makijaż, jej blond włosy były związane w schludny kok. Jej uśmiech był ostry, jakby wyćwiczony przed lustrem.
„Musisz być Megan,” powiedziała. „Jestem Jennifer Green, prawniczka Toma.”
Megan mrugnęła. Imię nic jej nie mówiło. „Byłaś jego prawniczką?” zapytała, jej głos płaski od niedowierzania.
Jennifer kiwnęła głową i podała jej clipboard. „Tak. Będę czytać testament Toma.”