Misha, powiedz swojej żonie, żeby ściszyła muzykę,” rzuciła jego siostra Marina, jej głos ledwie zdradzał irytację.
„Przez waszą… jak to się nazywa… awangardę, mama ma ból głowy.”
Ściszyłam dźwięk. Nie dlatego, że Marina mnie o to poprosiła, ale z powodu mojej teściowej, która już przykładała palec do skroni. Zawsze stawała po stronie swojej córki – we wszystkich kłótniach, kaprysach i roszczeniach.
Mój mąż tylko wzruszył ramionami, zażenowany. Takie zachowanie jego matki i siostry nie było dla niego zaskoczeniem: „Przepraszam, znasz je.” Tak, znam je. Pięć lat małżeństwa wystarczyło, by zrozumieć tę rodzinę.
„Anya, nie bądź zła,” zaczęła moja teściowa słodkim tonem, który nazwałam „trucizną w miodzie.” „Jesteśmy prostymi ludźmi, kochamy melodię, ciepło. A dla ciebie wszystko jest… niepokojące.”
Kiwnęłam głową. Co mogłam odpowiedzieć? Że ta „niepokojąca” ścieżka dźwiękowa zdobyła trzy Oscary? Że ten dom, który uważacie za szczyt moich możliwości, w rzeczywistości jest tylko jednym z moich inwestycji?
Nie uwierzylibyście. Dla was wciąż jestem tą biedną sierotą, którą wasz Misha hojnie obdarował rodzinnym szczęściem.
„A propos niepokojów,” dodała Marina, odkładając filiżankę kawy. „Jutro w pracy czeka cię wielkie wydarzenie: nowy właściciel firmy zwróci się do całego personelu.”
Była sekretarką w dużej firmie spożywczej „Épi d’Or.” Ciągle narzekała, ale trzymała się tej pracy dla „statusu, kontaktów i biura w centrum miasta.”
„Jaki właściciel?” zmarszczył brwi Misha. „Wszystko było stabilne, prawda?”
„Było… ale to już koniec. Firma została sprzedana w całości. Nazwisko nowego szefa pozostaje tajemnicą – prawdziwa czarna konie,” odpowiedziała Marina z lekkim śmiechem. „Mam nadzieję, że przynajmniej nie obniżą pensji. Właśnie zaplanowałam wakacje na Malediwach.”
Spojrzała na mnie z góry, a ja przyjęłam to z spokojem. Za jej obojętnością kryła się cała jej pewność siebie, szczypta szyderstwa i pogarda.
W środku uśmiechnęłam się. „Czarna konie”, zabawne. Nie spodziewałam się, że zakup „Épi d’Or” wzbudzi takie zainteresowanie, aż po sekretariat.
Zresztą, to ja finalizowałam transakcję, dyskretnie, przez fundusz offshore, tydzień temu.
„Świetny wybór, Malediwy – piękne miejsce,” powiedziałam łagodnie.
„Ach, Anya, pewnie cię to nie interesuje,” odpowiedziała Marina machając ręką jak zmęczona dama towarzystwa, znudzona pustymi rozmowami. „Ty i Misha żyjecie w innym rytmie. My mamy do czynienia z ludźmi, którzy nie patrzą na ceny.”
Zawahała się przez chwilę, by złagodzić słowa, ale było gorzej:
„Nie chcę cię urazić, ale obawiam się, że nasz poziom może być po prostu dla ciebie nieosiągalny. Poczujesz się obco.”
Misha oczyścił gardło, udając, że ogląda tapetę. Moja teściowa przytaknęła z aprobatą.
Wciąż patrzyłam na Marinę: jej idealny makijaż, luksusowy zegarek i arogancja w oczach.
Nie wiedziała, że jej podróże, kariera i „elitarne grono” są teraz w moich rękach.
„Może masz rację,” powiedziałam powoli, moja spokojna wypowiedź delikatnie ją zdezorientowała. „Chociaż, może ja też mam swoje własne talerze – znacznie ciekawsze niż te, które ci przychodzą do głowy.”
Wstałam od stołu.
„Goście mogą się częstować. Muszę wykonać kilka zawodowych telefonów.”
W pokoju, wybrałam numer do mojego asystenta:
„Dobry wieczór, Oleg. Zmiana planów na jutro: będę obecna na spotkaniu w Épi d’Or osobiście. Przedstaw mnie jako nowego właściciela. I przygotuj, proszę, zwolnienie sekretarki prezesa – Sokolskaya Marina Viktorovna. Powód: niezdolność do pełnienia stanowiska.”
Następnego ranka Misha, jak zwykle, nic nie zauważył. Wyszedł do pracy, całując mnie w policzek i mówiąc: „Powodzenia na rozmowie kwalifikacyjnej!” Kiedyś wspomniałam, że szukam pracy, by go uspokoić.
Pomysł, że jego żona może nie tylko pracować, ale posiadać firmę, był dla niego abstrakcją, niemal fantastyką.
Ja przygotowałam się starannie: elegancki granatowy garnitur, bez ozdobników, o perfekcyjnym kroju i z wysokiej jakości materiału.
Lekki makijaż, włosy upięte w niski kok. Wyglądałam jak menedżerka lub prawniczka, a nie bogata właścicielka imperium.
W holu „Épi d’Or” atmosfera była elektryczna. Pracownicy szeptali, tworzyli małe grupki. Weszłam, zostając z boku, by obserwować.
Mój asystent Oleg, mężczyzna o imponującej posturze, już tam był. Skinął głową, zanim wrócił do rozmowy z obecnym prezesem.
Marina, wierna sobie, zachowywała się jak pani domu. Kręciła się, wydając polecenia, dzieląc się wewnętrznymi „plotkami”.
„Mówią, że to informatyk,” opowiadała, przewracając oczami. „Ma nas nauczyć zbierać kłosy… przez Zoom. Najważniejsze, że płaci porządnie.”
I nagle spojrzała na mnie. Zmarszczyła brwi, próbując zrozumieć, dlaczego tam jestem.
„Anya? To ty?” Jej ton łączył zaskoczenie z pogardą. „Przechodzisz rozmowę kwalifikacyjną? Dział HR jest na wyższym piętrze.”
Uśmiechnęłam się lekko.
„Po prostu przyszłam na spacer. Nigdy nie wiadomo, może się zwolni miejsce – kto wie?”
Marina rzuciła krótkie parsknięcie, nie ukrywając swojego pogardy, a potem odwróciła się do swoich kolegów.
O dziesiątej rano zostaliśmy zaproszeni do sali konferencyjnej. Marina, jako dobra sekretarka, zajmowała się wejściem, sprawdzając listy. Pozwoliła mi przejść, jakby robiła mi przysługę. Usiedłam na ostatnim rzędzie.
Prezes, blady i wyraźnie nerwowy, wszedł na scenę i zaczął bełkotać o perspektywach rozwoju i efektywnym zarządzaniu. Potem przeszedł do kluczowego punktu:
„A teraz mam zaszczyt przedstawić nowego właściciela naszej holdingowej firmy – Épi d’Or!”
Sala zamarła. Oleg, który już czekał przy scenie, dał mi znak, bym podeszła. Powoli wstałam i ruszyłam środkiem. Wśród tłumów rozległ się szmer zaskoczenia, twarze się zmieniły. Ale ja szukałam tylko jednej reakcji: reakcji Mariny.
Stała przy ścianie, jej uśmiech znikł, zastąpiony niedowierzaniem. Oczy szeroko otwarte, usta rozwarte – patrzyła na mnie jak na ducha.
Kiedy dotarłam na scenę, wzięłam mikrofon z rąk Olega i spokojnie spojrzałam na salę.
„Witam wszystkich. Nazywam się Anna Vorontsova. I dzisiaj staję się nowym właścicielem tej firmy.”
Po chwili, by ogłoszenie mogło zrobić swoje wrażenie, dodałam:
„Nie będę wygłaszać długich przemówień. Powiem tylko jedno: Épi d’Or czeka wielka zmiana. Naszym celem jest profesjonalizm, rozwój i wysoka efektywność.”
Wszystko, co stoi na drodze, odejdzie w przeszłość. Pierwsze decyzje dotyczące zasobów ludzkich zostały już podjęte. Oleg, proszę.”
Mój asystent podszedł, trzymając teczkę.
„Na mocy pierwszego zarządzenia, powołano nowego prezesa…”
Sala zalała się szmerem, gdy ja patrzyłam na Marinę. Stała przy ścianie, jakby wstrzymywała oddech.
„Na mocy drugiego zarządzenia,” kontynuował Oleg, „z powodu wielokrotnych uchybień i niezgodności z etyką firmy, sekretarka Sokolskaya Marina Viktorovna zostaje zwolniona ze skutkiem natychmiastowym.”
Zapadła całkowita cisza, tak gęsta, że można było ją dotknąć. Następnie wszystkie oczy zwróciły się na Marinę, potem na mnie.
Marina była pierwsza, która zareagowała. Jej policzki zapłonęły, twarz stwardniała.
„Co?…” wyszeptała, ale jej głos zginął w napiętej atmosferze. Wstała, krzycząc prawie: „To niemożliwe! Nie masz prawa! To błąd! Złożę skargę!”
„Skargi składane są na piśmie do działu HR,” odpowiedziałam do mikrofonu, bez emocji. „Pozwól, że przejdę dalej.”
Zaczęłam mówić o naszych planach rozwoju, nowych rynkach, inwestycjach technologicznych i programie społecznym dla pracowników. Mówiłam jak liderka, a uwaga publiczności skupiła się na mnie. Dla nich byłam kimś więcej niż tylko obrażoną żoną czy synową – byłam nowym właścicielem, który podejmuje decyzje.
Kiedy skończyłam, dwóch ochroniarzy już wyprowadzało Marinę z sali. Nie stawiała oporu – szła jak w transie. Jej świat się rozpadał, a ona jeszcze nie rozumiała, jak to się stało.
Wróciłam do domu, gdzie czekał mnie obrazek: Marina z czerwonymi oczami, siedząca w kuchni, ciemna teściowa i Misha balansujący między nimi.
„Anya, jak mogłaś?! To moja siostra! Moja rodzina!” krzyknął, gdy weszłam.
„Twoja siostra, która przez pięć lat upokarzała twoją żonę,” odpowiedziałam spokojnie, zdejmując kurtkę. „A twoja rodzina, która to tolerowała.”
„Ale ona taka jest… Taki jej charakter!” próbował ją bronić.
„Zniszczyłaś życie mojej córce!” krzyknęła teściowa, wstając. „Odebrałaś jej wszystko! Dlaczego ta nienawiść do nas? Za to, że przyjęliśmy was tu, biednych?”
Spojrzałam na nią. I po raz pierwszy nie poczułam strachu ani potrzeby tłumaczenia się. Tylko wewnętrzny spokój i wolność ostra jak lód.
„Nie akceptowaliście mnie. Znosiłeś mnie, jak niewygodny błąd. A co do biedy…”
To mieszkanie, które uważacie za „wasz dom”, kupiłam trzy lata temu na nazwisko Mishy, byście mieli dach nad głową. Samochód, na którym jeździ wasz syn, to mój prezent. Firma, z której właśnie zostałaś zwolniona, to tylko mała część moich interesów.
Nie chwaliłam się. Po prostu stawiałam kropki nad „i”.
Misha patrzył na mnie, oczy szeroko otwarte, niedowierzający.
„Anya… dlaczego nic mi nie powiedziałaś?”
„Nigdy o to nie zapytałeś?” odpowiedziałam z lekkim rozbawieniem. „To ci pasowało. Cicha żona, uległa, która nie przeszkadza i nie świeci obok twojej „wytwornej” rodziny. Wolałeś widzieć mnie zależną i słabą. Łatwiej było mnie nie traktować jak osobę.”
Marina milczała, skulona na krześle. Powoli zaczynała rozumieć.
„Żądam rozwodu, Misha,” powiedziałam, spokojna, ale zdecydowana. „Nie chcę być twoją dekoracją. Chcę żyć tam, gdzie mnie doceniają, nie za moje pieniądze, ani mimo nich, ale po prostu dlatego, że mnie doceniają.”
Podążyłam w stronę drzwi. Nikt nie próbował mnie zatrzymać. Na progu odwróciłam się:
„A propos, Marina. Nie martw się o Malediwy. Twój wyjazd był opłacony kartą firmową. Teraz jest odwołany.